Zabytkowa kopalnia ropy naftowej w Łodynie
Pierwsze historyczne relacje dotyczące samoistnych wycieków ropy pochodzą z ok. 1840 roku. Surowiec gromadził się płytko pod powierzchnią gruntu, tworząc charakterystyczne „źródła”. Dzięki nim miejscowi mogli w łatwy sposób pozyskać surowiec do własnych celów (np. do smarowania osi wozów). Wiadomość o roponośności tych terenów nie pozostała bez echa. W 1860 powstała pierwsza w Łodynie kopalnia ropy naftowej, której założycielem i głównym sponsorem był Anglik sir John Richard Eaton. W 1866 roku przedsiębiorstwo rozpoczyna wydobywać cenny surowiec (ropa parafinowa). Początkowo założono 18 studni, z czego 4 były studniami produkcyjnymi. Pozyskaną przy odwiertach ropę przewożono do rafinerii w Chyrowie. W niedługim czasie, bo już w 1870 roku, zanotowano znaczny wzrost ilości wydobywanej ropy. Ilość szybów zwiększyła się do 22. Łodyna prosperowała wyjątkowo dobrze na tle innych prowincjonalnych ośrodków, pomimo rosnącej konkurencji ze strony tańszej, amerykańskiej ropy.
W 1880 roku Kopalnia Łodyna (zwana Stara lub Kościuszko) miała 4 czynne szyby roponośne. Roczne wydobycie w tamtym czasie szacowane było na 33,6 tony.
Lata 80. XIX wieku to czas wielkich zmian oraz nowych inwestycji w Łodynie. Czas I wojny wpłynął wyniszczająco na górnictwo w Bieszczadach. Kopalnia w Łodynie w tym czasie wielokrotnie zmieniała właścicieli. Okres międzywojenny przyniósł nadzieję na restrukturyzację i ożywienie kopalń naftowych. Niestety nie udało się uchronić przedsiębiorstwa od Wielkiego Kryzysu lat 30.
II wojna światowa zakończyła pewien okres bieszczadzkiego naftownictwa. W latach powojennych wprowadzono nowe technologie, zwiększano liczbę odwiertów, a w pewnym czasie wydobywano 1-3 tony ropy na dobę. W 1990 roku rozpoczęto likwidację części kopalń i odwiertów. Jednak kopalnia ropy w Łodynie funkcjonuje do dnia dzisiejszego.
